Een handleiding over economische instrumenten voor het binnenlandse en internationale beleid rond klimaatverandering [ Working Paper 03-04 - 26/01/2004]

Deze paper zou iedereen die minder vertrouwd is met de economische theorie, in staat moeten stellen de economische achtergrond van deze mechanismen te begrijpen. De paper is in het bijzonder gericht aan de beleidsmakers en wil hun een beter inzicht verschaffen in het efficiënte gebruik van verhandelbare emissierechten en belastingen binnen hun klimaatbeleid. Terwijl heel wat publicaties zich beperken tot het verklaren waarom een bepaald beleidsinstrument in het bijzonder goed is, gaat deze paper een stapje verder. Hij probeert inzicht te geven in een ingewikkelde problematiek waaraan beleidsmakers de komende jaren het hoofd zullen moeten bieden: ‘Hoe kan een combinatie van verschillende beleidsinstrumenten, op maat gemaakt voor de verschillende gereguleerde sectoren, de kosten van emissiebeperkingen of emissiereducties voor de samenleving in haar geheel tot een minimum herleiden en welke rol kan de flexibiliteit die in het internationale Kyotoprotocol opgenomen is via internationale emissiehandel hierin spelen?’.

Beleidsmakers zullen die problematiek de komende jaren niet uit de weg kunnen gaan. Al hebben de vs verklaard dat ze het Kyotoprotocol niet zullen ratificeren, toch lijkt een voldoende aantal landen bereid te zijn het protocol te ratificeren zodat het in werking kan treden. In dat geval zullen landen voor het eerst juridisch gebonden zijn hun broeikasgasemissies te beperken. Deze paper zou een bruikbare input kunnen verschaffen aan mensen die een efficiënt antwoord zullen moeten formuleren op die uitdaging.

De paper vloeit voort uit de deelname van de Task Force Duurzame Ontwikkeling aan een onderzoeksproject in het kader van het Global Change Programme van de Federale Diensten voor Wetenschappelijke Technische en Culturele Aangelegenheden. Dat project heette: 'Klimaatverandering en instrumenten ten behoeve van emissiereducties in België: interdisciplinaire analyse', het zogenoemde climbel-project. De Task Force Duurzame Ontwikkeling was onderaannemer voor het Center of Operations Research and Econometrics van de Université Catholique de Louvain. In het interdisciplinaire onderzoeksteam waren ook de volgende instellingen vertegenwoordigd: l'Institut d'Astronomie et Géophysique George Lemaître, het Centre du droit et de la Consommation van de Université Catholique de Louvain en het Center for Economic Studies van de Katholieke Universiteit Leuven. Graag wil ik ook mijn dank betuigen aan twee collega's van de Task Force Duurzame Ontwikkeling, Thomas Bernheim en Philippe Tulkens, voor hun bijdrage bij het tot stand komen van deze working paper.